AYAHUASCA 1.0

“Amy, je bent een kanaal, je bent een medium.” – zegt mijn sjamaan tijdens mijn eerste Ayahuasca experience. Ik zit nog steeds in elkaar gezakt, alles bij elkaar te huilen met mijn emmertje in mijn armen, ontroostbaar, omdat ik voor het eerst een heel concreet gesprek heb gevoerd met mijn overleden broer; Arjan. Ik begin hevig ‘ja’ te knikken met mijn hoofd. “Dit heb ik eigenlijk altijd al geweten.” – antwoord ik.

Een vriendin van mij had gevraagd of ik met haar mee Ayahuasca wilde doen. Ik, die altijd overal voor in is, zei gelijk volmondig ja. Ik wist niet eens wat Ayahuasca was. Mijn vriendin zei enkel iets met psychedelics een soort spirituele reis maken. Kortom: bij de woorden ‘psychedelics’ en ‘reis’ was ik om.

Eenmaal aangekomen bij de ceremonie, begon mij steeds meer te dagen wat ik nou eigenlijk ging doen. Dit was niet gewoon even een gek weekendje. Dit was serieuze business. Ik moest dus een echte duidelijke intentie hebben. De intentie was voor mij niet moeilijk. Het voelde namelijk na mijn reis alsof ik was geblokkeerd. Ik wist niet meer welke volgende stap ik moest zetten.

Mijn intentie voor het doen van Ayahuasca.

Ik zei “Het voelt alsof ik in een immens groot doolhof vastzit. De heg is zo hoog dat ik de uitkomst niet kan zien en iedere ingang betekent een heel ander pad. “Moet ik weer gaan reizen? Moet ik weer gaan leren? Moet ik toch weer voor die ene liefde kiezen? Moet ik een nieuwe baan zoeken? Waar moet ik gaan wonen?” En omdat iedere ingang een andere uitkomst heeft en alles mogelijk is, blokkeer ik en sta ik stil, bang om een keuze te maken. “Lieve moeder Ayahuasca, duw mij een kant op. Laat mij voelen wat de juiste richting is.”

De sjamaan keek mij in de ogen. Hij zegt – “Amy, ik voel mijn ogen branden. Er zit verdriet om je heen. Je zal gaan huilen in je ‘reis’ en laat het maar gewoon gebeuren.” Oké, verdriet om mij heen. Bleh, wie wil dat nou en ik neem mijzelf voor om het te uiten als ik inderdaad moet huilen.

Voor de ceremonie nam ik nog even een momentje voor mijzelf. Mijn broer is doodgegaan tijdens zijn geboorte en omdat ik van jongs af aan al wel spiritueel ben geweest, ben ik gewend om hem om hulp te vragen wanneer ik dat nodig heb. Zo ook nu. Ik vroeg hem om mij te steunen tijdens mijn Ayahuasca en mij te helpen ontdoen van het verdriet.

Ik ging weer terug naar mijn bedje. Na het medicijn Rapé was het tijd voor Ayahuasca. Ayahuasca deed me denken aan dropshot. De smaak was heel intens. Ik nam het in en ging liggen op mijn bedje. Laat maar komen dacht ik.

Moeder Ayahuasca dacht daar anders over. Ik voelde na een uur nog niets. Ik maakte me beetje druk, want ik wist dat ongeduld een onderdeel van mij is. Ik had gehoord dat sommige mensen niets te zien krijgen, wanneer ‘geduld’ een leerpunt is voor hen. Ik dacht- “Ja hoor… typisch, ik moet dat weer leren.”

Toch kreeg ik de mogelijkheid na een uur om een tweede drankje te nemen. Ik sprong gelijk op. Het tweede drankje ging er wat moeizamer in dan de eerste. Waarschijnlijk omdat ik nu wist wat ik kon verwachten. We moeten het drankje eren, maar jezus wat vond ik het een intense smaak hebben. Ik ging weer liggen op mijn bedje.

Ineens, terwijl ik rustig lag op een bedje, werd het zo druk. Ik zag lichten, kleuren, geluiden. Ik kon het niet behappen en schreeuwde “Dit vind ik niet leuk, ik begrijp het niet meer. Ik wil het begrijpen, wat gebeurt er met me.” Een stem uit het niets “Er valt niets te begrijpen! Dit is het. Dit is het leven. Lieve Amy, je wilt altijd alles en iedereen maar begrijpen. Soms valt er niets te begrijpen. Jij hebt een fysiek lichaam gekregen om je voort te bewegen. Om te leven. Om te zijn. Dat is het. Niets meer en niets minder. Je moet je overgeven aan het leven.”

Ik stond versteld van de stem. Wie was die stem? Waarom was ze zo duidelijk? Wat gebeurde er in vredesnaam met me? Ineens begon alles weer te draaien, geluiden, lichten, kleuren. Om letterlijk gek van te worden. Ik begon weer te schreeuwen. “Ik wil eruit, dit is niet leuk, ik begrijp het niet, ik kan dit niet aan.” “Geef je over! Geef je over aan het leven!” De stem werd strenger en begon nu echt heel hard tegen mij te schreeuwen. En dit speelde zich allemaal af in mijn hoofd. Van de buitenkant heeft het waarschijnlijk geleken of ik de rust zelf was en lag ik heerlijk op mijn bedje als een of ander opgebaarde mummie.

Ineens zwaaide ik mijn armen echt omhoog en zei hardop “Oke, oke, ik geef mij over. Ik geef mij over aan het leven. Laat mij maar zien wat ik moet zien.” Ineens rust. Geen heftige lichten, geen geluiden. Alleen maar rust. Onze sjamaan verkondigde dat er een derde drankje gehaald kon worden. Voor ik het wist stak ik mijn hand omhoog en vroeg ik om het derde drankje. De sjamaan drukte het drankje in mijn handen. Ik keek hem aan en dacht ‘huh, heb ik serieus nog een derde drankje gevraagd?” Een seconde geleden wilde ik er nog uit. Een seconde geleden wilde ik nog naar huis. “Oke’, blijkbaar wil ik dit derde drankje, anders zat ik hier niet.” – dacht ik. Ik keek de sjamaan aan en zei “Naja, proost dan maar!” Lets go!

Ik nam mijn derde drankje in en ging weer liggen. Ik had mij tenslotte overgegeven aan het leven.

Ik voelde mijn lichaam niet meer en werd enkel nog mijn geest. Ik was niet meer in een zaal met andere deelnemers. Ik was heel ergens anders. In een veel hogere dimensie. Ergens waar ik nog nooit eerder was geweest door welke psychedelica dan ook.

Ineens begon ik te schelden. “Hoezo ben je doodgegaan! Ik had je nodig! Waarom was je er niet!” Ik schreeuwde tegen mijn overleden broer Arjan. Ik heb nooit geweten dat ik ook ergens boos op hem was dat hij dood is gegaan, maar ik kon er niet omheen. Ik bleef schelden. Ik uitte al mijn woede richting hem. Ineens een stem “Denk je dat ik dit had gewild! Denk je dat ik niet bij papa en mama mee op vakantie wilde gaan?!”

Ik schrok. “Huh, hoorde ik nu serieus mijn broer antwoord geven? Hoorde ik nu serieus wat hij dacht en voelde?” Ik heb mijn hele leven al tegen hem gepraat maar nog nooit had hij iets teruggezegd. Ik wist niet wat mij overkwam en begon dan ook uit ongeloof enorm te huilen.

Het bleef niet alleen bij mijn broer. Ze waren er allemaal. De oma’s en opa. Één voor één een begonnen ze een gesprek met mij aan. Ik hield het niet meer en was over mijn toeren. Ik moest mijzelf filmen. Ik moest laten zien aan mijn ouders, voornamelijk mijn vader, omdat ik in contact was met de mensen die zij zo enorm missen.

Ik stond op en begon uit alle macht mijn telefoon te zoeken. Het moet een enorm ernstig gezicht zijn geweest want ik huilde keihard, had hyperventilatie en zei herhaaldelijk de woorden “ik moet mijn telefoon, ik moet mijzelf opnemen, anders geloven ze mij nooit.” Achteraf zou het echt een dramatisch filmpje zijn geweest natuurlijk. Ik, helemaal over de rooien, ugly crying tot en met, amper op mijn benen kunnen staan. Nee, haha het filmpje was waarschijnlijk viral gegaan om hele andere redenen dan de boodschap die erin verwerkt was.  

De sjamaan kwam naar mij toe. “Amy, wat ben je aan het doen?”. “Ik moet mijzelf filmen, dat is de enige manier om mijn ouders te overtuigen. Zijn vader en zoon willen hem zo graag spreken.”

Ik schrijf het nu heel gemakkelijk op, maar op dat moment was het geen plaatje. Ik kraamde van alles uit, hyperventileerde nog steeds en huilde alles bij elkaar. De sjamaan zegt, “Kom eens zitten. Vertel mij eens hoe hij is doodgegaan, je broer.” Ik begon het verhaal te vertellen, maar ik vertelde het verkeerd. Hier kwam ik achter, omdat mijn broer mij onderbrak en letterlijk zei “Amy, je vertelt het verkeerd. Dan moet je het wel goed vertellen want dat verdien ik.” Vervolgens vertelde hij hoe hij was doodgegaan. Ik stopte midden in mijn zin en keek vol ongeloof mijn sjamaan aan. Ik zeg “hij onderbreekt mij nu gewoon.”

Ik was ontroostbaar en voelde zo enorm veel verdriet. Wel was ik mij ervan bewust dat het niet mijn verdriet was. Ik voelde enorm het verdriet van mijn vader. De dood van zijn vader op jonge leeftijd, het gemis van zijn vader gedurende zijn leven en vervolgens de dood van zijn enige zoon. Het gemis van zijn vader en zoon nog steeds. Het was hartverscheurend. Ook vooral omdat ik weet dat mijn vader het lastig vindt zijn emoties te uiten. Laat staan om te huilen. Dat doen de mannen ‘gewoon’ niet snel in de omgeving waar ik vandaan kom. Het voelde alsof al zijn verdriet via mij eruit kwam.

Op een gegeven moment was ik, na zeven uur aan een stuk door huilen, kapot, maar ik wilde geen afscheid nemen van mijn overledene dierbaren. Ze zeiden: “Ga maar slapen lieve Amy, we zijn er altijd, je hoeft geen afscheid te nemen.” Op dat moment voel ik een hand die mij over mijn hoofd aait, precies zoals mijn oma altijd deed. Ik merk ineens op dat het mijn eigen hand is die het doet, maar het voelt niet meer als mijn eigen hand. Het was ongelooflijk wat ik tijdens mijn eerste reis Ayahuasca heb ervaren. En dit was het begin van een heel nieuw leven. Ik moest mij tenslotte overgeven aan het leven.

“Bedankt moeder Ayahuasca.”

Extra noot: waarom Ayahuasca werkt. In onze bewustzijn hebben zich allemaal vaste patronen gevormd. De vaste patronen ontstaan door herinneringen, gewoontes, invloed van ouders, society, vrienden etc. Om ons leven van een hoger bewustzijn waar te nemen moeten we voorbij gaan aan de vaste patronen. Dit is vrijwel onmogelijk of duurt echt jaren. Ayahuasca gaat voorbij aan deze vaste patronen. Ayahuasca neemt zelfs een volledig nieuwe weg naar bewustzijn. Om deze reden worden dingen ineens duidelijk voor je. Er ontstaat letterlijk een nieuwe patroon. Het patroon van bewustzijn. Daarom word je leven na Ayahuasca nooit meer hetzelfde. Daarom moet je heel goed nadenken of Ayahuasca goed is voor jou. Ben je er echt klaar voor om je leven anders in te richten?